Bunt to dla dzieci reakcja naturalna wobec tego, co przeszkadza im w otoczeniu, w tym także zakazy. To także sposób na wywieranie presji – przejawy dziecięcego buntu często widzimy w sklepie, gdy kilkuletni maluch próbuje agresją i płaczem wymusić zakup określonej rzeczy. Jednak bunt niejedną ma twarz i nie zawsze dziecko krzyczy, bije czy rzuca się na ziemię. Istnieje bardziej wyrafinowana forma oporu, nazywana buntem przedszkolaka, który objawia się marudzeniem, milczeniem czy udawaniem choroby. Pięciolatek potrafi nawet zorganizować coś na kształt prawdziwego strajku włoskiego, czyli wykonywać daną czynność godzinami, w nadziei, że rodzic ulegnie. Jak poradzić sobie z takimi formami nieposłuszeństwa? 

Po pierwsze – naucz wyrażać emocje 

Gdy mimo wszystko przedszkolak buntując się okazuje dużo złości i agresji, którą wyładowuje na innych, trzeba nauczyć go sposobu bezpiecznego wyrażania negatywnych emocji. Ważne, by dziecko nie tłumiło złych emocji w sobie, tylko dawało im ujście inną drogą. Jak? Na początku warto wspólnie określić, czego maluch robić nie może. Bicie innych, krzyczenie, niszczenie rzeczy – lista tych zakazanych czynności powinna być spisana i umieszczona w widocznym miejscu. Teraz czas na znalezienie alternatywnych dróg na wyrażanie niepohamowanej złości – może to być specjalny kącik w domu, gdzie znajdować się będzie poduszka lub stare gazety. To właśnie na nich maluch może się wyładować w chwilach złości. Nic nie zastąpi także rozmowy, w której dorosły okaże całkowite zrozumienie – mama i tata też bywają czasami rozzłoszczeni. 

Bardziej utajone formy buntu 

Odnosząc się do typowego buntu pięciolatka, czyli działań wyrażających złość utajoną, takich jak dąsanie się, nieodpowiadanie na pytania, symulowanie choroby czy jedzenie obiadu godzinami – nie ma na to innego sposobu jak zachowanie cierpliwości, nawet jeśli jest nam bardzo trudno w danej chwili. Żeby takich sytuacji unikać, możemy wspierać pozytywne zachowanie u malucha, poświęcając mu swoją uwagę w momentach, kiedy jest faktycznie grzeczny, a nie próbuje coś wymusić. Nie należy jednak w pełni ignorować pociechy, gdy ta rozpocznie swój bunt, lecz najlepiej okazać mu zrozumienie, przyznając, że nam czasami też nie chce się czegoś zrobić. Niekiedy przyczyna jest poważniejsza i maluch oponuje przed pójściem do przedszkola na przykład z powodu problemów z koncentracją. Dlatego zawsze warto zapytać i porozmawiać po to, by poznać powody buntu.